Dzieci muszą widzieć sens nauki. Dla małych wyzwaniem jest czytanie, pisanie i proste rachunki, ale te wyzwania szybko się wyczerpują. J bym dzieciaki wyciągnął ze szkoły do miejsc pracy rodziców. I nie tylko rodziców. Tezy o odroczonej dorosłości młodzieży są przyznaniem się dorosłych do braku oleju w głowie.

Młode nastolatki mogą I CHCĄ wykonywać całą masę zadań z „dorosłego życia”. To tylko escaperoom dorośli bronią swoich miejsc pracy przed często lepszą konkurencją. Moim zdaniem trzeba spóbować pogodzić i połączyć starszych o bardzo młodych w życiu społecznym. Ostrożność i przewidywalnie następstw starszych z entuzjazmem i często lepszą znajomością technologii młodszych.Z tego, że ludzie sobie obecnie czegoś nie wyobrażają, nie wynika, że to nie nastąpi. Bankructwo państwa polskiego jest moim zdaniem w perspektywie ok 10-15 lat praktycznie pewne. Ja bym stawiał na początek lat 20tych, gdy skończą się pieniądze zabrane z OFE i dotacje z UE, a demografia będzie zmniejszać ilość pracowników. To oznacza drastyczne zmniejszenie ilości pieniędzy na wszystkie instytucje państwowe, w tym szkoły, strajki nauczycieli itd. Rodzice (przyszli) będą musieli sami pomyśleć co zrobić z dziećmi, a dziadkowie skąd wziąć pieniądze na przeżycie i gdzie znaleźć pracę. Nie można w nieskończoność konsumować kredytów, dotacji, zasiłków, rent i emerytur. Trzeba kiedyś zacząć oszczędzać i inwestować. Najdziwniejsze jest to, że ludzie sobie wyobrażają przyszłość jak przeszłość i są ciągle zaskakiwani. A może to nie jest dziwne? Dlaczego mózg miałby być mądrzejszy od reszty przyrody?

Nie wiem dlaczego np. współczesna kultura boi się i brzydzi się starości i choroby? Dlaczego nastolatków-młodych nastolatków nie ma w szpitalach (w różnych rolach)? Ja nie mówię o zakaźnych, ale jest cała masa innych.

Gdyby w Polsce był jakiś przemysł, to gdzie ma młodzież zobaczyć pożytki z nauki przedmiotów ścisłych, ale nie tylko, jak nie w fabryce?Co zrobić w sytuacji, gdy wiedza tak szybko się dezaktualizuje? Zmieniają się nie tylko treści programowe, ale i rozumienie świata i ludzi. Szansę widzę w dialogu. Jak zorganizować lekcje dla dzieci ciekawych świata, pomysłowych, dla których niezwykle ważną grupą odniesienia staje się grupa rówieśnicza, a więc i umiejętność wchodzenia w relacje? Nauczyciele, którzy mają takie cechy i mogliby wspierać dzieci w dojrzałym ich rozwijaniu nie są doceniani. Doceniani są za wiedzę, która szybko traci ważność. Zmiana musi nastąpić nie w ilościowym podejściu do nauki, ale w jakościowym. Nie tak ważne „co”, ale ważne „jak”. Ano tak, żeby zrobić dobry grunt pod przyszłe zdobywanie wiedzy. Dlatego jedyną drogą jest społeczny dialog zakrojony na szeroką skalę. Dopuszczenie wieloobrazu w patrzenie na świat. Dopuszczenie, że nie ma jednej słusznej wiedzy. Jednej dobrej, czy jednej złej odpowiedzi. Ważne jest, żeby escape room konstruktywnie korzystać z wiedzy. Co z tego, że ktoś ma wiedzę, jeśli będzie ją wykorzystywał do niszczenia? Zaryzykowałabym tezę, że dla człowieka naturalnym stanem jest nieustanne uczenie się. Zastanówmy się, jak tego nie psuć.

Podział na szkołę-więzienie-przechowalnię dzieci na czas pracy rodziców jest zły. Dziciaki powinny najpierw zobaczyć co ich rodzice robią w pracy i samemu spróbowac tych rzeczy a potem iść do szkoły. Oczywiście obie aktywności powinny się przeplatać. Ktoś kto mówi o jakimś odraczaniu zaciemnia problem. Jestem przekonany, escape rooms Warszawa że to nie młodzież chce cokolwiek „opóźniać”.

Szybko doszło by w Polsce do rewolucji po tym, jak dzieci głośno zakrzyknęłyby, że „król jest nagi” po zobaczeniu jakimi debilnymi sprawami zarabiają ich rodzice na chleb.

„Zdaniem wielu badaczy Polaków charakteryzuje amoralny familiaryzm” – czy może Pani podać jak wielu jest tych badaczy (2, 20, 200, 2000 czy 20 tys.) ? A najlepiej proszę podać konkretne nazwiska tych badaczy, oraz odsyłacze do ich publikacji, bardzo chętnie się zapoznam, interesuje mnie mocno ten temat. 20 tysięcy (polskich, bo w końcu o sytuacji w Polsce mowa) badaczy zajmujących się jednym tematem i w dodatku zgadzających się, to byłby wyjątkowy widok;)Na to pytanie jest jedna odpowiedź torby papierowe – to pytanie jest bez sensu.

Człowiek, każdy człowiek, nie jest nigdy czyjąś własnością i stawianie takiego pytania jest alogiczne.

Jeśli ktoś dalej nie rozumie powyższego (ludzie są uwarunkowani na to, że dzieci są „czyjeś”), to jakby pytać się o to, czyją własnością jest widok gwiazd na niebie.

Zupełnie inną sprawą jest pomoc dzieciom w osiągnięciu samodzielności papierowe torby– tu można się zastanawiać, czy jest to przywilej czy obowiązek, w jakim stopniu i komu przynależy.

Co do reszty tego, co pani sygnalizuje – ludzie źli od zawsze usiłują wykorzystać innych i zarówno dla chwilowych jak i przyszłych korzyści gotowi są wykorzystywać także, a może szczególnie tych najsłabszych. To, czy ci najsłabsi – dzieci – są związani z nimi bezpośrednio genetycznie, czy nie, jest im obojętne.I ten Hanuszkiewicz bronił także Balladyny, jego zdaniem, Słowacki (Zapolska) to zbyt wielcy pisarze, aby sprawy trywializować, ukazywać tylko płaską (złą) stronę człowieka. Tak genialni pisarze ukazują złożoność psychiki , postaw itp.Każdy to wie, zna na pamięć. My zaś kochamy wszystkie dzieci, a najbardziej – bozię.

Reszta nieważna. Tym bardziej nieważna, że ważna jest odpowiedź najważniejsza.

Czego są bardzo piękne skutki.

Uroda tych skutków jest jak cios: brutalna.

Dopóki wszystkie dzieci są nad Wisłą boże, będzie jak jest.

Naprawdę, u Słowackiego Balladyna i Zapolskiej Dulska to są postacie skomplikowane wewnętrznie, tragiczne… Kto jak kto, ale Hanuszkiewicz wie, co mówi.

Z drugiej strony wielu innym (szkoda, że tak niewielu…) trudno przejść obojętnie, gdy widzą wykorzystywanie dzieci – zarówno ze względu na ich teraźniejszość jak i swoją przyszłość.

I teraz OCZYWIŚCIE ci pierwsi wiedzą, że najłatwiej im będzie, jak się podszyją pod tych drugich – i ta zabawa trwa w najlepsze od dawna.

podaję kilka „podstawowych” pozycji, do których warto sięgnąć (dwie pierwsze dostępne w internecie):

Czapiński J., Panek T. (2007, 2009, 2011). Raporty: „Diagnoza społeczna”, Warszawa: Rada Monitoringu Społecznego, 

Wnuk-Lipiński E. (2014). „Polska mała apokalipsa” (w:) Instytut Idei, 5,